کارل گوستاو یونگ (1875- 1961 م) روا نشناس سوییسی که ابتدا از شاگردان زیگموند فروید و سپس به نقد آرای او و تکامل نظریه هایش پرداخت. او پس از سالها تحقیق، مجموعه عقایدش را با عنوان «روانشناسی تحلیلی» یاد می کند.او در تحقیقات خود بیشتر به مطالعه فرهنگ ها و اساطیر و تمدن بشری پرداخت و در مقایسه بین عقاید پیش تاریخی و بازمانده های فرهنگی انسان متمدن به نتایج شگرفی دست یافت. مهم تری نظریه او درباره ماهیت «ناخودآگاه جمعی» ، بشر است. یونگ این روان جمعی را شامل مجموعه ای از تجربه های بسیار کهن پیش تاریخی می دانست. هرچند این تجربه های کهن به طور مستقیم قابل تشخیص نیستند و در کهن الگوها متبلور می شوند( جانگ 157). نمود این کهن الگوها گاه فردی است و شخصیت، توانایی و ویژگی های فکری خاصی به فرد می بخشد؛ گاهی نیز جمعی است و در شکل گیری تمدن ها، جهت گیری جوامع و جریان های توده ای نیز مؤثر است.مهم ترین بنیاد نظریه یونگ را خاصیت آفرینندگی ناخودآگاه جمعی دانسته اند(ساگ 65).